Van St. Lucia naar Pongola

We zijn vroeg wakker omdat we een beetje op tijd willen vertrekken. Het schijnt zo'n 2,5 uur rijden te zijn naar de volgende accommodatie in Pongola. Ik kijk de tuin in en wat blijkt... de hippo's zijn wel degelijk vannacht langs geweest. Er loopt een heel spoor van rechtsachter in de tuin in een rechte lijn naar het zwembad. Een spoor van zo'n meter breed waarbij het gras platgedrukt is en er meer modder is dan gras. Jammer dat we het gemist hebben, maar wel leuk dat ze wel degelijk langs zijn geweest terwijl wij sliepen.

Rond 09.30 uur vertrekken we bij het huis. We gaan nog even langs de Spar om het ontbijtje te scoren: zachte witte bolletjes, een stukje brie en we hebben nog hagelslag. Na wat broodjes verorberd te hebben gaan we op pad.

Op advies van de eigenaresse van Ingwenya Lodge rijden we door het natuurpark DukuDuku gate, net buiten St. Lucia. Het is een klein natuurpark met een weg van 17 km om er doorheen te rijden. In theorie zou je dus binnen 20 minuten weer buiten kunnen staan. Maar er moet minstens 90 minuten zitten tussen het moment van in- en uitrijden. We twijfelen even en doen het toch. We spotten dieren en doen er al met al zo'n 2 uur over. De dieren die we hebben gezien: impala's, buffalo's, zebra's, apen, etc.

Daarna gaan we verder via de grote weg. Best een mooie route, niet heel bijzonder. We passeren kleine leefgemeenschappen, dorpjes is een te groot woord. Hele kleine huisjes wat je nauwelijks een huisje kunt noemen. Je ziet dat mensen arm zijn en weinig hebben. We zien veel schoolkinderen in schooluniform. Ze worden aan de grote weg uit busjes gezet en moeten vaak nog ver lopen naar huis. Aangezien het voor hun winter is, veelal met winterjassen en/of mutsen.

Al met al is het toch weer verder rijden dan gedacht. We arriveren rond 14.00 - 14.30 uur bij Shayamoya Tiger Fishing Resort bij Pongola. We rijden door een poort met een bewaker met slagboom en rijden een heel slecht pad op naar boven. Niet echt fijn! Boven aangekomen, parkeren we de auto en we gaan ons melden. Het is heerlijk zonnig, warm en het ziet er goed uit.

We hebben chalet 5 (paps en mams) en chalet 6 (de meiden) van de 10. De chalets staan op een afstandje van elkaar waardoor je veel privacy hebt. Ze staan op korte palen, het zijn ronde chalets met een slaap/zitkamer en een badkamer. De badkamer is ruim met toilet, bad en buiten een buitendouche. We hebben ook een terrasje met zithoekje. Het ziet er echt geweldig uit. Het doet me denken aan de glamping van een aantal jaren geleden.

Na de spullen binnen gezet te hebben, gaan we meteen op het heerlijke terras in de zon zitten voor de lunch. Het smaakt goed, evenals de wijn. Reizen is best vermoeiend, dus de rest van de middag ontspannen we lekker ieder op onze eigen manier.

Helaas krijg ik s'avonds barstende hoofdpijn. Volgens Sicco toch wel van het autorijden, de spanning, alle indrukken etc. Aan het begin van de avond zijn we elk in ons eigen chalet en valt ineens de stroom uit waardoor het pikkedonker is. Gelukkig hebben we een zaklamp en een olielamp. Sicco gaat even naar de meiden om ze te attenderen op de zaklamp en eigen telefoon natuurlijk.

Aangezien het etenstijd is, gaan we naar het restaurant. Alles is verlicht met kaarsen, ook weer wel een bijzonder gezicht. Al met al duurt het zo'n uurtje voordat de lichten weer aangaan door middel van het diesel aggregaat. Daarna valt het licht nog een paar keer kort uit. Er is een tomaten soepje vooraf en een buffet als hoofdgerecht met een diversiteit aan gerechten. Het smaakt! Op het moment dat de stroom uitgevallen is, werkt het electrische hek rond het resort natuurlijk ook niet om de wilde dieren tegen te houden. En aangezien de manager Peter ons doodleuk uit de doeken komt doen dat hier hoofdzakelijk ongevaarlijk wild is maar dat hij ook wel eens een luipaard ziet op de camerabeelden, geeft het me niet echt een fijn gevoel. Nou ja, het is en blijft de bush.

Gelukkig brandt de verlichting weer op het moment dat we klaar zijn en naar de chalets lopen. We drukken de kinderen en met name Jackie op het hart om het chalet absoluut niet te verlaten. Het chalet heeft een toegangstrap van stenen wat natuurlijk oogt, maar zeer ongelijk is. En je wilt natuurlijk niet dat ze verdwaalt en/of een wild dier tegen het lijf loopt. We spreken af via wifi te communiceren mocht het nodig zijn en gaan allemaal lekker slapen. Morgen weer een dag!