Van Cape Town naar Durban, van Zuid-west naar Noord-oost!

We moeten vandaag vroeg uit de veren want we vliegen om 10.35 uur van Cape Town naar Durban met Kulula (low cost ZA airline). In verband met de ochtendspits had Marc ons geadviseerd om om 08.30 uur bij Colourful Manor te vertrekken. Om 08.00 uur zouden we ontbijten. Maar twee andere gezinnen bleken dezelfde vlucht naar Durban te hebben en zij zaten iets eerder aan de ontbijttafel. Dus Dory had stress. We namen een simpeler ontbijtje met een hardgekookt eitje in plaats van het Full English breakfast. En na een allerhartelijkst afscheid van Dory en Johan, vertrokken we iets na half negen richting airport.

De townships die we passeren blijft toch een bijzonder iets. Ongelooflijk dat daar mensen wonen. En er moeten daar heel veel mensen wonen gezien het vele aantal townships en de grootte.

Op Cape Town airport is het goed geregeld met het inleveren van de auto. Er springt meteen een heel team op de auto, checkt m van binnen en van buiten. Een van deze heren vindt ook de oorzaak van de lekke band een paar dagen eerder: een schroef. Gelukkig, toch niet mijn eigen schuld. Na het papierwerk, gaan we richting Domestic Departures.

De veiligheidscontroles zijn hier goed, maar aanzienlijk minder scherp dan op Schiphol. De metaaldetectoren detecteren niets en het gaat dus allemaal vrij makkelijk en snel. Ook wel lekker.

We vertrekken stipt op tijd. Jackie wil aan het raam zitten. In tegenstelling tot de vlucht van Air Asia van Chiang Mai naar Bangkok van zo'n 24 euro waarbij we prima service kregen met een volledige maaltijd en dranken, moeten we nu helaas het kopje koffie zelf betalen. Kost niets, maar toch.

Na een prima vlucht van een kleine twee uur, landen we netjes op tijd in zonnig Durban. Het is hier echt al een stuk  warmer vergeleken met Cape Town. We halen de koffers op, kopen verpakte broodjes voor de lunch bij Woolworths en gaan op weg naar de car rental Bidvest. Ook weer prima geregeld hier. Papierwerk duurt weer vrij lang, maar krijgen dan de sleutel van de Honda CRV. Een mooie hoge grote auto (MPV), de bagage past hier een stuk makkelijker  in dan in de Hyundai van vorige week. Dan gaan we op weg. Maar voordat we het einde van de straat halen, hoor ik al een vreemd geluid aan de linkerkant van de auto. Djoek djoek djoek bij de wielen. Ik draai de snelweg op, egaal stuk wegdek, kids stil manen, radio uit. Maar het geluid blijft en ik voel het ook. Na de lekke band van vorige week en de vele kilometers die we voor de boeg hebben, durf ik het niet aan. We maken dan ook een grote U turn en ruilen de auto om bij Bidvest. Voor een andere Honda CRV. En weer gaan we op weg naar St. Lucia, Kwazulu Natal.

Onderweg zien we een heel ander landschap dan in het Zuiden. Veel minder spannend, minder bergen, meer afval langs de weg, veel meer mensen die langs de snelweg lopen, hangen, fietsen etc. Echt meer platteland eigenlijk. En het andere Afrika. Na een autorit van 2,5 uur komen we aan in St. Lucia.
St. Lucia oogt een beetje toeristisch, naar later blijkt is ook toeristisch. We vinden al snel ons verblijf Lidiko Lodge in de hoofdstraat. Bij het parkeren van de auto spotten we een aantal wilde apen wat Jackie best een beetje eng vindt. We hebben twee kamers: een bij het zwembad en een driepersoonskamer naast de receptie. Is een beetje ver weg, dus ik slaap bij Caro en Romee en Jackie  gaat bij Sicco slapen.

Je moet een ding weten van St.Lucia en dat is dat je s'avonds hippo's in de straten tegen kunt komen. Dan komen ze grazen en drinken in het dorp en lopen dan dus ook gewoon door het dorp. Aangezien het enorm agressieve beesten zijn, kun je die beter niet tegen het lijf lopen.

We zijn gaar van de reis en we willen geen hippo's tegenkomen, dus we gaan op tijd eten bij Braza. Braza is toeristisch, druk. Eten is veel minder dan in het Zuiden, zeker niet goedkoper. Kortom, jammer. We eten en gaan terug naar de lodge ivm de hippo's... Caro is bij het verlaten van het restaurant een beetje melig, zegt iets tegen mij, loopt een beetje onhandig waardoor ik struikel en op de grond val. Geen pijn, dus opstaan en verder. We lopen naar buiten, lopen zo'n 50 meter en hop ik  verzwik m'n enkel. Ik val weer half op de grond, heb pijn. De weg en stoep ligt zo slecht en het is zo donker. Strompelend gaan we naar  huis en hebben gelukkig geen hippo's gezien!

Snee in mijn knie, beetje bloed, broek niet kapot (bijzonder) en natuurlijk een hele dikke enkel. Nou ja, we kunnen er ook wel om lachen.

Welterusten!